το χαμόγελό σου πάγωσε στη θέα ενός καταγάλανου ουρανού.
και ύστερα συλλογίστηκες....
χαμήλωσες τα βλέφαρα και σώπασες.
και τότε αποκρίθηκες..
"αγαπώ αυτή την κρυστάλλινη σιωπή...
και έπειτα τούτο το δειλινό..
μοιάζει ιδιαίτερο, μοιάζει όμορφο...
αγαπώ και σένα..
ναι! σ'αγαπώ...
σε πρωτοαγάπησα εκεί,
στο κατώφλι εκείνου του μισογκρεμισμένου,
με τους θαμπούς σκουριασμένους τοίχους σπιτιού..
ναι!εκείνο το σπίτι με τα λευκά παραθύρια..".
Σάστησες..μίλησες τόσο αλλιώτικα..
πρώτη φορά νιώθεις έτσι...
δάκρυσες θαρρώ...
και να!..η σιωπή κάλυψε για άλλη μια φορά το χλωμό πρόσωπό σου..
και τότε ξαναφάνηκε εκείνο το ιδιαίτερο χαμόγελο..
και φώτισε την παραμυθένια μορφή σου.
Υπέροχα λόγια, υπέροχη περιγραφή. Μέσα από μόνο λίγες λέξεις κάνεις τελείως ξεκάθαρα όλα τα συναισθήματα, τα συναισθήματα που νιώθει εκείνος για τη στιγμή που είστε μαζί και για σένα, τα δικά σου συναισθήματα για κάθε λεπτομέρεια πάνω του... Είναι επώδυνα όμορφο ποίημα, μα ίσως και να φταίει το γεγονός ότι είμαι πολύ ρομαντική...
ΑπάντησηΔιαγραφή