Πλατεία Βικτωρίας

Πλατεία Βικτωρίας..

5 το πρωί....κάποιος στέκεται αμίλητος...

αγέλαστος...μια σκοτεινή θολή μορφή φλερτάρει με τον κίνδυνο...

χορεύει με τη σιωπή που απλώνεται στην άδεια τούτη πλατεία..

πλάι του...μία άδεια μποτίλια κρασί..

και έπειτα..ξεπροβάλλει δειλά μια μικροσκοπική φιγούρα...

μοιάζει με νεαρό, αδύναμο κουτάβι..

ναι! αυτό είναι!

μα αυτή η μορφή που αποτελεί μυστήριο...

είναι ένας άνθρωπος..

μεγαλοπρεπής θαρρώ..

αφού έχει ξεπεράσει κάθε φόβο και πλανιέται ανέμελος

στα σοκάκια, στις πλατείες της Αθήνας..

στέκεται εκεί και ίσα που αχνοφαίνεται ένα δειλό, αβέβαιο...

ίσως και ειρωνικό χαμόγελο..

μα τι κάνει εκεί; γιατί βρίσκεται εκεί;

φωνάζει! ορίεται! τραγουδά!

σσσττ! προσπαθώ να ακούσω τί λέει..

<<όλα απρόσωπα! λιώνω σαν κερί, βιώνοντας καθημερινά τη φτώχεια μου...!>>.

Και ο χρόνος...ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος αντίπαλος..μοιάζει εχθρός..

ξάφνου σιμά ξετιλύγεται μια εικόνα..μια σειρά από εικόνες..

πόλεμος, βία, πορνεία, αστυνομικά πογκρόμ.....

<<στάσου..η μποτίλια έχει μία σταγόνα ακόμη..ας την αξιοποιήσω...ίσως ζεσταθώ λιγάκι..εδώ στο κρύο..>>.

Ξάφνου ξεπροβάλλει ένα ζωηρό φως..

είναι το φώς του ήλιου..

η μορφή πια φαίνεται ξεκάθαρα...

τα ρούχα του...φθαρμένα..

τα μαλλιά του..κόκκινα, ζωηρά, σπινθιροβόλλα...

όπως τα μάτια του...

ένας πάνκης στέκεται εκεί και με κοιτάζει...