Kαι έπειτα..;

Ερείπια..

συντρίμια,

του δρόμου μου κραυγές..

φωνές ατέλειωτες στου ονείρου μου την άκρη..

και μιαν αυγή αβέβαιη για κείνον που ελπίζει.

Τίποτε δεν θα ξαναρθεί.

Πέπλο μαύρο και άραχνο στολίζει τώρα τον κήπο μου..

και τα νυχτολούλουδά μου εμαράθηκαν..

Βάδισες και συ τώρα πάνω στον τάφο μου..

που μόνο γράμματα πάνω του διακρίνεις.

Γράμματα που έκαψες και υποσχέσεις ανεκπλήρωτες

που έσβησαν παραμονεύοντας τις κρυφές μου σκέψεις.

Αφήνοντας ένα παράπονο..

Και αφού αρνήθηκες να με συντροφεύσεις,

πλάγιασα με τον ίσκιο μου σαν να ταν στερνή φορά..

και ύστερα ήρθε και με πήρε..

και ύστερα, έφερε χειμώνα...